اولین براکت ها
هر ابزاری که امروزه در دنیای ما مورد استفاده قرار میگیرد دارای نمونه اولیه ای برای خود بوده است.و این نمونه های اولیه دارای نواقصی بودند که به مرور زمان برطرف شدند.ما در این مطلب برای شما اولین براکت های دندانی را بررسی کنیم.
براکتهای مورد استفاده در اوایل دهه 1900 به‌طور چشمگیری متفاوت از براکت های امروزی بودند. دندان‌پزشکان دور هر دندان را بطور جداگانه بند می‌کردند (با مواد متفاوت) سپس این بندها توسط یک سیم به هم متصل می‌شدند. این سیم قابل تنظیم بود تا بتوان به دندان‌ها فشار وارد کرد به این امید که به تدریج آنها را حرکت داده و در یک ردیف قرار گیرند. بسیاری از دندان‌پزشکان طلا را ترجیح می‌دادند چون این فلز پس از گرما دیدن بسیار انعطاف‌پذیر می‌شد. طلا قابل شکل دادن و پیچیدن به دور دندان‌ها بود.
بیمارانی که استطاعت مالی برای خرید طلا جهت کاربرد به عنوان دستگاههای ارتودنسی را نداشتند غالباً می‌بایست از دومین فلز مورد ترجیح دندان‌پزشکان استفاده می‌کردند، فلز نقره. نقره خیلی ارزان‌تر از طلا بود اما به اندازه آن انعطاف‌پذیر نبود. هرچند نسبت به موادی مانند چوب و عاج فیل که کار کردن با آنها بسیار دشوار بود ارجحیت داشت.
چسب دندان در براکت ارتودنسی
همانطور که پیشتر با شما صحبت کردیم براکت های دندانی را بسیار خوب شناخته باشید اما در این مطلب برای شما خواهیم گفت که یکی از مهم ترین عواملی که بر براکت ها تاثیر میگذارد را باید چسب های دندانی دانست.پس ادامه این مطلب را از دست ندهید .چراکه برای شما بسیار مفید خواهد بود.
تا دهه 1970 که تکنیک‌های پیشرفته متعددی کشف شد، روش‌های ارتودنسی مورد استفاده تقریباً مشابه بودند. برجسته‌ترین تکنیک پیشرفته، کاربرد چسب دندانی برای ثابت نگه‌داشتن براکت روی دندان‌ها بود. یک چسب دندان روی سطح دندان‌هایی که می‌بایست براکت ها مستقیماً روی آنها قرار گیرند گذاشته می‌شد. این روش جایگزین روش سیم‌پیچی جداگانه هر دندان برای نگه داشتن براکت ها در محل شد. علاوه بر چسب دندانی، لیگاچور های الاستیک (اورینگ) و گره های فلزی غالباً برای محکم کردن و ثابت نگه‌داشتن براکت ها بکار گرفته می شد.
در دهه 1970 کاربرد استیل زنگ نزن به جای طلا و نقره بخشی از پیشرفت های دندان‌پزشکی نوین بود که برای ساخت براکت ها استفاده می‌شد. استیل ضدزنگ در دهه 1960 کم‌کم در حال محبوب شدن بود اما در اواسط دهه 1970 بود که دندان‌پزشکان شروع به استفاده از این ماده در درمان های دندان‌پزشکی کردند. فولاد ضدزنگ، هم خیال بیماران را راحت کرد و هم کار دندان‌پزشکان را ساده‌تر کرد، بیماران خوشحال بودند چون هزینه استفاده از براکت ها کاهش یافت و دندان‌پزشکان آن را ترجیح می‌دادند چون بسیار انعطاف‌پذیر بود و به راحتی می‌توانستند آن را فرم دهند.
